روانشناسی و مشاوره

چرا افزایش سن ازدواج دختران؟

در راه رسیدن به مکان های امن، روس ها مورد بمباران قرار گرفتند

رسماً تصمیم گرفته شد که سن ازدواج دختران به 21 سال افزایش یابد کابینه اتحادیه این لایحه را به عنوان اصلاحیه ای برای قانون منع ازدواج کودکان در سال 2006 به مجلس ارائه کرد. وزیر انکشاف زنان و اطفال معتقد است که با این کار سن ازدواج دختران و پسران برابر می شود که گامی ملموس در جهت ریشه کنی نابرابری جنسیتی رایج در جامعه خواهد بود. حداقل سن ازدواج برای دختران 18 سال و برای پسران 21 سال بوده است. جمعیت شناسان، زیست شناسان و جامعه شناسان به این تصمیم از دیدگاه علمی خود نگاه می کنند.

 مشاوره ازدواج

از نظر زیست شناسی افزایش سن ازدواج دختران از 18 سال به 21 سال به این معناست که دختر از نظر جسمی و روحی قادر به مادر شدن است. او شروع به احساس مسئولیت اجتماعی مراقبت از خانواده می کند. دوم اینکه باعث کاهش مرگ و میر مادران می شود که به دلیل زایمان زودرس زیاد است. ثالثاً، نرخ باروری کل را نیز کاهش می دهد زیرا کل زمان باروری زن را کاهش می دهد. طبق بررسی ملی سلامت خانواده شماره 5، 2019-2020، نرخ باروری کل هند از 2.2 در سال 16-2015 به 2.0 کاهش یافته است. این امر تأثیر مستقیمی بر نرخ رشد کل جمعیت خواهد داشت. بر اساس داده های سال 2020، نرخ رشد جمعیت هند 1.02 درصد است. جمعیت شناسان این مرحله را "مرحله نهایی" رشد جمعیت می نامند. همچنین، زمانی که نرخ باروری کل به این سطح می‌رسد، به آن «سطح جایگزینی» می‌گویند. تأثیر هر دوی این دلایل این است که زیستگاه شروع به کاهش یا تقریباً ثابت می کند. جدای از این، دختران فرصت هایی برای تحصیل خواهند داشت که مشارکت آنها در بازار کار را افزایش می دهد. در زمان‌های قبل، اگرچه دختران زود ازدواج می‌کردند، ازدواج‌ها تنها زمانی تنظیم می‌شد که به بلوغ می‌رسیدند. این پدیده از نظر آن زمان درست بود.

 

اکنون جامعه از هر سو در حال تغییر است. بحث رایجی در مورد اعطای حقوق دختران وجود دارد. در کنار حق رای طبق قانون اساسی، دختران حق تولد، داشتن غذای خوب و سالم، تحصیلات عالی، تصمیم گیری در مورد خانه و خانواده، اشتغال و زندگی با عزت را نیز دارند. کی، کجا و با چه کسی ازدواج کنند، امروزه دختران حق دارند کاهیت کائور داشته باشند. امروزه هیچ کشوری در جهان وجود ندارد که از نظر قانونی حداقل سن ازدواج برای دختران 21 سال باشد. در کشورهای توسعه‌یافته مانند آمریکا، کانادا، انگلیس، نمی‌توان از ازدواج کودکان در سن 18 سالگی بر اساس میل خود جلوگیری کرد.

 

ازدواج، ازدواج و ایفای مسئولیت های اخلاقی در قبال زندگی خانوادگی یک پدیده اجتماعی و فرهنگی است که مختص هر جامعه، طبقه و طبقه ای است. سن ازدواج چقدر خواهد بود که با آن برادری خانوادگی یا طبقاتی برقرار می شود، اینها را معمولا بزرگان خانه تعیین می کنند. امروزه این امر رایج شده است که فرزندان در مورد همسر مورد علاقه خود با والدین خود در میان می گذارند و هر دو خانواده با انتخاب فرزندان موافقت می کنند و طبق آداب و رسوم رایج ازدواج می کنند. بچه ها شاد هستند و والدین هم همینطور. اما چرا باید قانوناً سن ازدواج دختر را افزایش داد؟ متفکران نظرات متفاوتی در مورد تأثیر این امر بر اقشار / طبقات مختلف جامعه دارند.

 

وقتی کودک 18 ساله می شود، او را بالغ می گوییم. اول حق رای پیدا می کند. او گواهینامه رانندگی ماشین اسکوتر می دهد. کار پدر و مادر در ماشین انجام می شود. پس چرا نمی تواند در مورد ازدواجش تصمیم بگیرد؟ می دانیم که در جامعه هند وحدت وجود دارد و در درون وحدت تنوع وجود دارد. واضح است که آداب و رسوم هر جامعه متفاوت خواهد بود، فرهنگ آنها نیز متفاوت خواهد بود. از نظر قانونی ضمن تعیین سن ازدواج دختران، باید مراقب بود که ازدواج در سنین پایین در کدام طبقه، طبقه یا جامعه صورت گیرد. عموماً دخترانی از خانواده های دالیت، عقب مانده یا فقیر زود ازدواج می کنند. بر اساس گزارش پیمایش ملی سلامت خانواده 16-2015، حدود 70 درصد از زنان در گروه سنی 25 تا 49 سال در سنین 18 تا 19 سال ازدواج می کنند که متعلق به جوامع مستضعف و دالیت هستند. به طور کلی، 50 درصد از دختران قبل از 21 سالگی ازدواج کرده اند. بنابراین در صورت اجرای این قانون تعداد ازدواج های غیرقانونی در خانواده های عقب مانده و فقیر افزایش می یابد. مناطق روستایی نیز بیشتر از شهرها تحت تأثیر قرار خواهند گرفت زیرا میانگین سن ازدواج در روستاها 18.4 سال و در شهرها 19.8 سال است. برآوردهای بررسی ملی سلامت خانواده 2020-21 نشان می دهد که 23.3 درصد از دختران قبل از سن 18 سالگی و 17.7 درصد از پسران قبل از سن 21 سالگی ازدواج می کنند. تحصیل کرده یا باسواد بودن نیز بر این گرایش تأثیر می گذارد. UNFPA بر اساس گزارش (UNFPA) (2020)، 51 درصد بی سواد و 47 درصد دخترانی کم سواد (گذر پنجم) هستند که قبل از 18 سالگی ازدواج می کنند، در حالی که تحصیل کرده ها دیر ازدواج می کنند.

 

بنابراین توجه به شرایط اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی قبل از وضع هر قانونی بسیار مهم است. بنابراین تعیین سن قانونی ازدواج دختران به منزله دخالت در زندگی خصوصی آنها خواهد بود. فشاری با زنان یک گروه مذهبی خاص وجود خواهد داشت. با نام «قلدر بای» موضوع تحقیر زنان برخی از بخش‌ها قبلاً در روزنامه‌ها منتشر شده است. ازدواج هایی که قبل از این سن مشخص شده در دالیت، خانواده های عقب مانده و فقیر انجام می شود، غیرقانونی تلقی می شود، تعداد فرزندان فراری از خانه و زندگی در راه های نامشروع افزایش می یابد. والدین از ترس این نوع شرایط محدودیت های بیشتری را برای دختران اعمال می کنند.

 

در این شرایط دختر مورد سرزنش قرار می گیرد. پس پدر و مادر، دختر را به جای فرزند سربار می دانند. روند کشتار دختران به نام حفظ ناموس خانواده در حال حاضر رایج است. به آن می گویند قتل ناموسی. بیشتر قوانین اجتماعی هاریانا طبق دستورات Khap Panchayats تعیین می شود. تبعیض جنسیتی چندین سطح بالاتر از سایر ایالت های هند است. بنابراین این نوع قانون فقط در مورد دختران اعمال خواهد شد. سه سال دیگر به عنوان بار مالی اضافی برای خانواده فقیر در نظر گرفته می شود، زیرا تربیت یا آموزش دختر به عنوان اسراف، «پری دی» تلقی می شود. امروز هم این تصور وجود دارد که دختری در خانه پدر و مادرش دختر پول و شوهر شوهر است. این امر باعث افزایش تبعیض علیه دختران و نابرابری بین زن و مرد خواهد شد.

 

بنابراین اولین نکته این است که سن ازدواج دختران به منظور تساوی موقعیت زن و مرد افزایش یافته است. در پرتو این استدلال ها، این منطق پوچ، غیر منطقی و بی اساس است. ثانیاً، اگر گفته شود که این امر منجر به کاهش نرخ رشد جمعیت می شود، در این صورت ما وارد فاز نهایی رشد جمعیت شده ایم. نرخ باروری کل 2.0 گواه این امر است. بهتر بود قبل از ارائه لایحه با زیست شناسان یا جمعیت شناسان مشورت می شد. مراکز مطالعه جمعیت زیادی در کشور وجود دارد. مؤسسه بین المللی علوم جمعیت بمبئی یک آژانس گره ای مشهور است که در آن کارشناسان بر روی جنبه های مختلف جمعیت کار می کنند. داده ها جمع آوری شده و بر اساس آن با انجام پیش بینی ها در مورد آینده، روندهای آتی پیش بینی می شود. به گفته کارشناسان، برای ایجاد برابری در جامعه باید تلاش های ملموس تری نسبت به افزایش سن ازدواج دختران صورت گیرد. آموزش در موسسات دولتی باید به حدی استاندارد شود که کودک پس از اتمام تحصیل، توانایی انجام هر کاری را داشته باشد. ایجاد اشتغال پرسود برای دختران با ارائه آموزش خوب و امکانات بهداشتی با کیفیت، نیاز اصلی روز است. آموزش و پرورش باید از نظر اقتصادی برای همه در دسترس باشد، جایی که پسران و دختران بتوانند به طور مساوی آموزش ببینند. نیاز به افزایش سرمایه گذاری دولت به جای نگاه به بنگاه های خصوصی برای افزایش فرصت های شغلی وجود دارد. 58.7 درصد زنان از کم خونی رنج می برند. وضعیت دختران جوان بین 15 تا 19 سال نگران کننده تر است. تعداد آنها حتی بیشتر است (60.3 درصد). بنابراین توجه به حفظ سلامت و خدمات زنان باید وظیفه اصلی باشد. جدای از این، سایر مسائل مربوط به رشد همه جانبه دختران مانند رژیم غذایی، آموزش، بهداشت، بهداشت و اشتغال توجه ویژه ای را می طلبد.